Familiebezoek (Bertemu keluarga)

Vanochtend vroeg uit de veren. Want rijden in Jakarta is een uitdaging. Onze files in Nederland zijn er niks bij. Macet noemen ze het hier. Ik heb nog nooit zoveel auto's, bussen, brommers en vrachtwagens bij elkaar gezien. Jakarta kan wat het verkeer betreft met recht een metropool genoemd worden. Hoge skyscrappers tekenen het toneel. De ene nog hoger dan de andere. Het geeft een goed beeld van hoeveel mensen hier gehuisvest moeten worden.

Onze chauffeur en tevens nicht van Charles woont in een van deze hoogbouwen. Het is haar flat voor doordeweeks als ze moet werken in Jakarta. Iedere maand ziet zij haar man 2 weken. Ze wonen in Palembang. Met een klein liftje zoeven we omhoog. Op een hele lange kale gang komen we 2 bewakers en de schoonmaakploeg tegen. Voor iedere deur staan wel 12 paar slippers. Charles en ik proberen ons te bedenken hoe groot een flat vanbinnen is. Woonoppervlakte heeft hier een heel andere invulling. Een kleine kamer gevuld met een kleine tafel en een hele grote televisie, een piepklein balkon, een kleine slaapkamer met wederom een televisie, een piepkleine keuken en 2 badkamers. Een badkamer bestaat hier uit een toilet (zit of hurk) en een grote plastic bak met water en iets wat voor een halve tuinslang moet doorgaan. Maar in deze hitte maakt het niet uit hoe we ons moeten wassen als we ons maar kunnen wassen. 

Onze auto moet voorgereden worden en dat kost ons wel anderhalf uur dus eerst maar eten en drinken in de koffiebar die bij het complex hoort. Langzaamaan begin ik te wennen aan de klanken in het Bahasa. Want ondanks de voorbereiding en de basis die wij hebben voor wat de taal betreft is een hele dag alleen bahasa erg vermoeiend. En dan om 9 uur gaan we richting de familie in Tangerang. De auto is gevuld met eten en drinken voor wel 15 dagen. Nootjes, fruit, frietjes en sandwich. En dan te weten dat wij het ontbijt net achter de kiezen hebben.

De hele familie is uitgerukt om hun oom Charles en zijn vriendin uit Belanda te ontmoeten. Charles zijn halfbroer en halfzus en kinderen en kleinkinderen. Eerst iedereen handenschudden. De jongere kinderen kussen heel eerbiedig onze hand, de oudere mannen/vrouwen geven 2 zoenen. Even kletsen in het bahasa en dan ...hoe kan het anders... eten!!!! en veel !!!!

Na wat uurtjes zitten waarin steeds meer familieleden binnendruppelen (er wordt gebeld naar heinde en ver om familieleden te informeren) willen we er vandoor. Maar dat kan niet zonder een zeer uitgebreide fotosessie. Tonnen met eten krijgen we mee. En dan op weg naar Serang.

65 kilometer maar met het drukke verkeer doen we er ontzettend lang over. Buiten onder het afdak is het te warm dus verkassen we met z'n allen naar binnen om lekker op de koude tegels plaats te nemen. Het duurt niet lang of de familiegeschiedenis wordt uit de doeken gedaan. Ondertussen wordt er vers fruit neergezet en kunnen we opnieuw eten. Ook hier druppelen de familieleden weer binnen. Oom Charles is een echte bezienswaardigheid. Net voor vertrek komt er nog een neefje van 15 aangesnord. Hij wilde toch zo graag met oom en tante uit Nederland op de foto. Dus weer uit de auto en op de foto.

Op weg terug naar Bekasi. Traag, bijna kruipend doen we er maar liefst 3,5 uur over om weer thuis te komen. Het is voetbal dus de metro mini's zitten overvol. jongens klampen zich vast aan de zijkant van het busje, zitten op het dak en wuiven luid joelend met hun vlaggetjes. Overal toeters, geïrriteerde reizigers en mensen die net als wij hun weg naar huis zoeken. Thuis gekomen gaan we douchen....en ..... ETEN!