Ubud Bali

Ondertussen zijn we alweer een dikke maand op Bali. De tijd vliegt voorbij en we hebben alweer veel gedaan. Onze eerste twee weken op Bali staan in het licht van settelen in het nieuwe huis en wegwijs worden in een nieuwe omgeving. We worden ontvangen door de schoonouders van Jay, Nyoman en Wayan. Heel rustige en lieve mensen. Ze helpen ons waar nodig. Het huisje in Ubud is prachtig. Het ligt ingesloten in een rustige en groene tuin aan de ene kant en de Wos rivier aan de andere kant. We kijken uit op het Labak river hotel en het Bali Spirit hotel. Het uitzicht is werkelijk prachtig en we genieten elke dag weer van de palmbomen en bananenbomen en doen dit vanaf ons gemeubileerd terras. We hebben een sofa gekocht zodat we lekker kunnen hangen en ontspannen en kijken naar het verkeer wat over de Barong bridge rijdt. Wat een verschil met Praya zeg. Ubud is een heel leuke plaats. Gezellig druk met al haar restaurantjes, cafe's, terrassen, homestays en toeristen. In het centrum is het een drukte van jewelste. We merken dat het echt vakantie aan het worden is gelet op de toeristen die we zien. Engels, Duits, Italiaans, Frans, Portugees en natuurlijk Nederlands is wat we horen. In tegenstelling tot Praya, want daar waren wij de enige toeristen. Het huisje is deels ingericht. Er staan twee bedden, een kingsize en een queensize. Een eetkamertafel en vier stoelen. Om het huisje een beetje van ons te maken kopen we wat meubels. Niet alleen voor de gezelligheid maar ook voor het praktische. Een sofa en tafel voor het terras, een mooie houten kledingkast en een tafel voor in de badkamer, die we gebruiken als meubel voor de handdoeken en de laadjes voor losse spulletjes. Twee nachtkastjes voor naast het bed en twee kleine tafeltjes, die we op elkaar zetten als een soort van open kast voor in de keuken. Niet al te duur maar wel goed van kwaliteit. We weten namelijk niet hoe lang we kunnen blijven. We bezoeken de stichting Bumi Sehat in de hoop dat we daar aan de slag kunnen. Bumi Sehat is een kliniek waar arme Balinezen in een schone en goede omgeving hun kind ter wereld kunnen laten komen. Ook kunnen mensen komen voor medische hulp en dit geldt ook voor toeristen. Hopelijk kan ik daar aan de slag als verpleegkundige. Er staat een vacature voor een docent Engels waar Sarina op heeft gereageerd. Zo hopen we dat we op termijn is vastig kunnen krijgen en hopelijk lang kunnen blijven in Indonesie. Sarina bezoekt de stichting in haar eentje. Ik ben al een paar dagen verkouden en hoest vooral in de nacht. Mijn nachtrust schiet erbij in en ik ben daardoor erg moe. Dus representatief ben ik niet en wacht daarom met Boris buiten. Sarina heeft een goed gesprek gehad maar degene die over de vacature gaat is op de Filipijnen en was er dus niet. Men zou doorgeven dat ze was geweest en Sarina moet wachten op een reactie. Op advies van Jay zoeken we een apotheek waar ik iets kan krijgen tegen mijn verkoudheid. Gelukkig gaat het snel de goede kant op en kan ik uiteindelijk zelf langs Bumi Sehat. De eerste dagen in Ubud regent het veel. De temperatuur is anders dan op Lombok. In de nacht hebben we het gewoon koud en liggen onder een dekentje. Na een paar dagen regen voelt alles vochtig, slof en zo hier en daar schimmelig. Boris moet erg wennen op Bali. We denken dat het vele reizen en verhuizen veel onrust bij hem oproept. Hij heeft erg veel moeite om alleen te zijn en blaft voortdurend als hij alleen is. Uit pure nood kopen we een anti-blaf band. Lang leve Amazon, die leveren ook in Ubud. Boris heeft gelukkig op Bali veel meer bewegingsruimte dan op Lombok. Het is weer heerlijk om met hem te wandelen en dat hij kan socialiseren met andere honden. Dagelijks wandelen we met hem beneden langs de rivier. Daar kan hij los. En anders gaan we naar het speelveld vlakbij. Wayan neemt ons mee naar een wandelroute door de sawa's. Wat een heerlijke rust is het daar. We kunnen daar zo een uurtje wandelen en komen in de regel alleen wat boertjes tegen of andere wandelaars. Boris kan er alleen niet los lopen maar vindt deze wandeling erg leuk. Volgende week gaan we naar KOLEWA in Denpasar. Dit is een stichting welke zich richt op pre en post operatieve zorg bij kinderen met een hazenlip, open verhemelte en ernstige brandwonden. We hopen ook daar aan  de slag te kunnen. Wie weet wat het oplevert.