Terug in Nederland

Goh..waar zal ik beginnen. Er is in de laatste 2 maanden veel gebeurd. We zijn begin juli begonnen bij KOLEWA. Heerlijk om als verpleegkundige aan de slag te kunnen met vooral wondzorg bij ernstige brandwonden en Sarina geeft een lesje engels. Sarina kamp met een blaasonsteking waar ze maar niet af komt. Een bezoek bij de dokter en een urineonderzoek is toch wat anders dan dat we gewoon zijn. Al met al is ze ruim een maand aan de antibioticum en komt ze maar moeilijk van de blaasonsteking af. Ze is hierdoor erg vermoeid. Ondertussen ben ik regelmatig bij KOLEWA vanwege de wondzorg. Tijdens een van de ritjes van Denpasar naar Ubud verlies ik mijn concentratie terwijl het erg druk is en heb te laat in de gaten dat er wordt geremd. Daardoor moet ik in de ankers en kom ten val met de motor. Dit levert twee kapotte knieen en een zwaar gekneusde rechter voet op. De dikke teen ligt helemaal open en de nagel is grotendeels los. Bloeden als een rund. De motor is licht beschadigd en het lukt mij om op eigen kracht thuis te komen. Tegen Sarina zeg ik dat ze niet moet schrikken en mij moet helpen de teen profesorisch te verbinden. Hierna gaan we naar Bumi sehat in de veronderstelling dat ze daar eerste hulp bieden. Maar helaas, ze bieden geen eerste hulp en de dokter is op huisbezoek. Dus rijden wij naar Ubud naar een eerste hulppost. Zoals ik zelf al had verwacht moet de teen gehecht worden en de nagel getrokken. Onze vriend Jay komt speciaal naar Ubud om mijn wondes te verzorgen. Na een week totale rust lukt het mij om enigzins weer te lopen en rij ik heel voorzichtig naar Denpasar om KOLEWA te bezoeken. Sarina en ik zijn veel met elkaar is gesprek. Het wordt weer tijd om naar Lombok te gaan om het visum te verlengen maar eigenlijk willen we dat niet meer. We wilen op Bali blijven maar dat betekent een baan met een inkomen maar gezien de regelgeving zal dat er niet van komen. De Indonesische arbeidsmarkt is gesloten voor buitenlanders tenzij je expat bent en iets speciaals brengt. Wat gaan we doen in september. Gaan we onze visum verlengen of gaan we terug? Het feit is het spaargeld niet eindeloos is en dat wij niet berooid en gedesilusioneerd terug willen keren. Half juli en half augustus gaan we terug naar Lombok. De laatste keer kiezen we ervoor om in Mataram te blijven en dat we de motor meenemen. We kiezen een betaalbaar hotelletje in de buurt van het immigratiekantoor, Griya Asri. We worden verwelkomt door Romy en hij nodigt ons uit om bij hem thuis te eten maar Sarina is niet fit, dus blijven we in het hotel. Tijdens het eten slaat het toe.... Het begint met een vreemd gerommel en uiteindelijk schudt het hotel heftig heen en weer. De muren trillen en schudden. Het water wordt uit het zwembad gegooid. Zonder het echt door te hebben was dit een aardbeving van 7.0. En dan slaat de paniek toe. We moeten de kamer uit en samen met alle andere gasten op de parking ztten. Daarna kwamen de naschokken en de paniek werd alleen maar groter. Hierna was het een soort van slechte film.. van naschokken en paniek, visum niet kunnen verlengen, niet weg kunnen en ga zo maar door. Om een lang verhaal kort te maken. Wij hebben onze visum niet kunnen verlengen en zijn uiteindelijk Lombok ontvlucht per boot. Omdat we onze visum niet hebben kunnen verlengen zijn we eerder teruggekeerd naar Nederland. Maar niet zonder plannen. Ik ben gevraagd om op Aruba te gaan werken en dat gaan we doen. Voor tenminste twee jaar vertrekken we naar de Caribbean. Ik kan per december beginnen als verpleegkundige in het Horacio Oduber hospitaal en Sarina mag zich melden bij de stichting Katholiek onderwijs Aruba en kan daar beginnen. Nu alles regelen en dan gaan we naar Aruba, op naar het volgende hoofdstuk.